با وجودی که اختلال نقص توجه/ بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان اخیراً توجه رسانه‌ها را به خود جلب نموده است امّا هنوز اطلاعات کمی درباره  میزان شیوع این اختلال در بزرگسالان وجود دارد. با وجودی که 3 تا 5 درصد کودکان دارای اختلال نقص توجه/ بیش فعالی هستند امّا تخمین این که چند درصد از آن‌ها این اختلال را تا بزرگسالی نیز به همراه خواهند داشت، بسیار دشوار است. طبق برآورد مطالعات اخیر، بین 30 تا 70 درصد کودکانی که دچار اختلال ADHD باشند، عوارض آن را در بزرگسالی نیز تجربه خواهند کرد.

تشخیص ADHD در بزرگسالان
نشانه‌ها و عوارض اختلال نقص توجه/ بیش فعالی در بزرگسالان، مشابه نشانه‌های این اختلال در کودکان است امّا تشخیص آن در بزرگسالان معمولاً دشوارتر است.
سه ویژگی اصلی اختلال ADHD عبارتند از:

• تکانش (پیروی از امیال آنی)
• بیش فعالی (نا آرامی- بیقراری)
• بی‌توجهی

در بزرگسالان مبتلا به ADHD ، این نشانه‌ها معمولاً به صورت تکانش، حواس‌پرتی و بیقراری توصیف می‌گردد. در بسیاری موارد، این افراد دارای سابقه  ناموفق تحصیلی و کاری یا حمله‌های اضطراب یا افسردگی مرتبط با ADHD می‌باشند.
برای آن که اختلال نقص توجه/ بیش فعالی در بزرگسالان تشخیص داده شود، فرد باید:

• دارای نشانه‌هایی باشد که از دوران کودکی شروع شده باشند.
• دارای نشانه‌های ماندگاری باشد که در یک یا چند محدوده  زندگی، مشکل‌زا باشند.
• در حال حاضر دارای نشانه‌های اختلال باشد.

درمان ADHD در بزرگسالان

• روان درمانی
  روان درمانی می‌تواند به فرد کمک کند تا اطلاعات بیشتری در مورد ADHD در بزرگسالان کسب کند و راهنمایی‌ها و روش‌هایی را برای مدیریت این اختلال به دست آورد. روان درمانگر می‌تواند به بیمار کمک کند تا او با استفاده از تقویم، دفترچه  یادداشت و سایر ابزارهای موجود، سازمان یافته‌تر از قبل عمل کند و نظم و ترتیب بیشتری به کارهایش بدهد. بزرگسالانی که دچار ADHD هستند غالباً احساس آشفتگی و بی‌نظمی می‌کنند. بنابراین، یادگیری مهارت‌های مدیریت زمان و روش‌های سازماندهی به کار و وظایف، می‌تواند به آن‌ها کمک کند که احساس شایستگی و مهارت بیشتری نمایند.
  روان‌درمانی همچنین می‌تواند به بیماران کمک کند تا بر کمبود اعتماد به نفس، اضطراب و افسردگی خود غلبه کنند.

• دارو درمانی
  • دارو درمانی که برای بزرگسالان مبتلا به ADHD مورد استفاده قرار می‌گیرد معمولاً مشابه دارودرمانی برای کودکان مبتلا به این اختلال است. داروهای محرکی نظیر اتوموکستین برای تنظیم انتقال دهنده‌های عصبی، دوپامین و نوراپینفرین مورد استفاده قرار می‌گیرد.
• داروهای ضد افسردگی مانند ونلافاکسین (که بر روی نوراپینفرین اثر می‌گذارد) و بوپروپیون (که بر روی دوپامین اثر می‌گذارد) گاهی اوقات موثرند.

ترجمه:  کلینیک الکترونیکی  روان‌یار

منبع

"Adult ADHD-Symptoms and Treatments", Kendra Van Wagner,
http://psychology.about.com

مقالات مرتبط

* ADHD چیست؟