من بعضى اوقات دچار لرزش دست مى شوم. البته در حالت عادى، دستم، هيچگونه لرزشى ندارد. لرزش دست چپم بيشتر است تا دست راستم ولى هر دو دستم لرزش را دارد.

آزمايش غده تيروئيد هم داده ام كه خو شبختانه مشكلى نداشتم. و از مغزم هم ام آر آى هم شده كه مشكلى نداشتم. فقط طپش قلب زيادى دارم اما خود قلبم هم مشكلى ندارد. .پيش انواع دكتر ها هم رفته ام ولى هيچ نتيجه اى نگرفتم. اميدوارم شما به من كمك كنيد.

احساس بيهوده بودن و بى هدف بودن دارم. دوست دارم زندگيم با شور و حرارت و انرژى سابق باشد. چه كنم؟

وقتى سالها يا ماهها براى انجام مدتيشن فاصله مى افتد شروع مجدد برايم نامطلوب است. واكنشم بعد از وقفه طولانى، بعد از انجام مديتيشن به جاى آرامش و احساس خوب، گريه كردن است. لطفا مرا راهنمايى كنيد.

من از كودكى بچه اى بى نهايت درونگرا و تنها بوده ام. ٥سال است كه افسردگى من شدت گرفته است. اولين بار كه فكر خود كشى به سرم زد ١٠ ساله بودم.

.٢بار دست به خودكشى زدم و موفق نشدم كه تنها مادرم در جريان يكى از آنهاست. حدوده ٣ سال قبل شكست عشقى بدى خوردم. در حال حاضر ٦ ماه است كه با شخصى آشنا شدم و قصد ازدواج داريم. او و خانواده اش هرچه تلاش كردند خانواده ام حاضر نشدند حتى حضورى صحبت كنند و تنها زمان ٤ ساله دادند تا ما شروط آنها را انجام دهيم.

حالا من چطور با اين شرايط بد روحى ام ٤سال صبر كنم؟ در حالى كه ٢١ سال سن دارم و با اينكه خانوادم تحصيل كرده اند تضميين نمى دهند كه در صورت آمدن فردى بهتر مرا تحت فشار نگذارند. آيا بايد با همه اين «اما» و «اگرها» ٤سال برده مطيع باشم؟ در حالى كه روحيه هر دوى ما آسيب ديده و هر دو به شدت به هم علاقه داريم ... (در ضمن ما با هم به مشاوره رفتيم و او با همه شرايط و مشكلات من كنار آمده است)

مى خواستم بدانم با توجه به اينكه افسردگى دارم و نمى توانم از هيچگونه دارويى استفاده كنم و با توجه به اينكه سابقه اين بيمارى در من هست و قبلا از شوك استفاده نموده ام الان هم مى توانم اينكار را انجام دهم؟ همچنين با توجه به اينكه عوارض شوك فراموشى است به چه تعداد بايد شوك بگيرم كه دچار فراموشى نشوم.

من از نگرانى مفرط در رابطه با عزيزانم رنج مى برم به طورى که هر بار از من به خاطر کوچکترين کارى دور مى شوند، از شدت نگرانى آرامش و تمرکز خود را کاملا از دست مى دهم. مدام بايد خبر بگيرم. اين موضوع به شدت اذيتم مى کند. چکار کنم؟

متخصص مغز و اعصاب مى تواند مشاور خوبى براى كليه مسائل و مشكلات روحى روانى باشد؟ من فرق كارى بين متخصص مغز و اعصاب و روانپزشك را نمى دانم.

من يك سال است كه ازدواج كرده ام و همسرم دختر خاله من است وخيلى هم به هم علاقه مند بوديم. اما مدتى است كه هيچ علاقه اى به او ندارم. علتش هم اين است كه گيرهاى بى خودى به من مى دهد، مثلا فلان لباس رو بپوش.

فلان غذا را بخور يا نخور. فلان چيز را بايد بخرى و ... به هر حال هرچه مى گويد بايد همانجورى باشد و چندين بار هم سر همين مسايل با هم جرو بحث كرده ايم ولى نتيجه اى نداد و پس از چند روز آشتى مى كنيم.

چند روز پيش با يكى از دوستانش در دانشگاه حتى سيگار هم كشيده بود كه من با او دعوا كردم ولى گفت اشكالى ندارد و من هم ديگه نسبت به او خيلى بى علاقه و بى اعتماد شدم. اما احساس مى كنم او خيلى من را دوست دارد ولى من هيچ اعتنايى به او نمى کنم. لطفا راهنمايى كنيد چكار كنم؟

من از اين مقوله رنج مى برم كه ديگر مثل گذشته هيچ چيز مرا شاد نمى كند. يعنى حتى از موفقيتهاى دوستان بسيار نزديكم هم نمى توانم با تمام وجود خوشحال شوم و بخندم. آيا اين حالت من طبيعى است و اگر پاسخ شما منفى است لطفا مرا راهنمايى كنيد.

دختر ٢ ساله اى دارم كه به برادر ٥ ماهه اش حسودى مى كند. مثلا هر گاه چشم ما را دور مى ببيند او را كتك مى زند. لطفا مرا راهنمايى كنيد كه چگونه با دخترم رفتار كنم.

آيا مى شود افسردگى را بدون دارو درمان كرد؟ (منظور افسردگى شديد نيست (

من دخترى ٥/٣ ساله دارم كه خيلى لجباز است. هر چيزى كه ببيند و خوشش بيايد مى خواهد و اگر براى او تهيه نكنيم جيغ مى كشد و مرا در خيابان مى زند. خيلى دير قانع مى شود و اصلا منطقى نيست. لطفا مرا راهنمايى كنيد چگونه با او برخورد كنم كه نه عقده اى شود و نه لوس.

داروى بى خوابى همراه با تشنج ناشى از بى خوابى چيست؟

با كسى كه مبتلا به پارانوئيد است بايد چگونه رفتار كرد؟

آيا تا كنون افسردگى ژنتيك و مزمن درمان قطعى داشته است؟

داراى افسردگى متوسط هستم. بل از زايمان هميشه به زندگى اميدوار بودم و منتظر روزهاى خوب بودم. اما مدتى بعد از زايمان دچار افسردگى شدم. ابتدا به حساب افسردگى پس از زايمان گذاشتم و به خودم روحيه مى دادم ولى هواى زمستانى و سرد هم به اين افسردگى من اضافه شد دور بودن از همسرم و خانه ام اين وضعيت را تشديد كرد و در نهايت هنوز پس از گذشت هفت ماه وضعيت روحيم كاملا خوب نشده.

خيلى زودرنج شده ام و ديگر توانايى ادامه زندگى را در خودم نمى بينم. زو مى كنم دخترم هرچه زودتر بزرگ شود تا با خيال راحت بميرم. با اينكه در اين مدت اتفاقات خوبى برايم افتاده مثلا خانه خريده ايم ولى هرچه تلاش مى كنم به نكات مثبت زندگى نگاه كنم نمى توانم.

از طرفى دورى دوستانى كه برايم دلسوز و مهربان بوده اند هم مرا اذيت مى كند احتياج به كسى دارم كه حرف هايم را بشنود و به من اميدوارى بدهد مى دانم كه اگر شوهرم حوصله گوش كردن به حرفهايم را هم داشته باشد باز هم راه حلى برايم ندارد. مى انم كه فقط خودم مى وانم به خودم كمك كنم ولى ديگر خسته شده ام.

فكر ميكردم اگر بهار بيايد حالم كاملا خوب خواهد شد اما بهار آمد و من هنوز گاهى احساس نااميدى مى كنم. يلى دوست دارم به روزهاى گذشته برگردم هر چند آن روزها موفقيتهاى امروز را نداشتم ولى حس قدرتمندى براى ادامه زندگى داشتم. براى روزهاى گذشته كه پراميد بودند اشك مى ريزم و در حسرتشان مى مانم.

نمى دانم كه آيا اين حس زندگى دوباره به سراغم خواهد آمد يا نه. امروز فقط براى امروز زنده ام و به اميد اينكه دخترم زودتر بزرگ شود و وابسته به كسى نباشد. چگونه بايد به اين حس اميدوارى برسم؟

من در برخورد با ديگران دچار استرس شديد مى شوم به طورى كه در كيفيت بر قرارى ارتباط من تاثير مى گذارد. اين استرس در بر خورد با جنس مخالف بيشتر است و يا بهتر است بگويم كه از برقرارى ارتباط با آنها هراس دارم! لطفا كمكم كنيد. تا اعتماد به نفسم را دوباره به دست بياورم.

من تقريبا تنها زندگى ميكنم لطفا به من بگوييد چگونه اين تنهايى را تحمل كنم؟

الان مدت دو هفته هست كه فكر مى كنم هيچ حسى ندارم. قبل از آن براى دورى از دوست پسرم كه عاشقش بودم خيلى غصه مى خوردم ولى الان انگار حسى ندارم. فقط مى ترسم كاری كنم.
دلم مى خواهد حسابى گريه كنم تا آرام شوم ولى نمى توانم. انگار اشكهايم تمام شده است. انگار بى حس شدم، نمى توانم كارى كنم ....

مدتى است كه شوهرم چشمش تيك گرفته است. چه بايد كرد؟

دخترى ٢٠ ساله هستم. دو سال پيش که در مقطع پيش دانشگاهى بودم به خاطر افسردگى مجبور به ترک تحصيل شدم. در طى اين دو سال در حالى که تحت درمان بودم به صورت غير حضورى هم درس را ادامه دادم من مى خواهم خود را براى کنکور سال آينده آماده کنم ولى مشکل اين است که زمانى که سر جلسه امتحان حاضر مى شوم تمام مطالبى که خوانده بودم را فراموش کرده و بسيار مضطرب مى شوم و اين عاملى بوده که در تمام مقاطع تحصيلى من وجود داشته و تا حدودى مانع رشد تحصيلى من شده است. البته در طول اين دو سال با درمان دارويى خيلى سعى کرده ام که مشکلم را حل کنم ولى در اين راه موفق نشدم. حال از شما مى خواهم که من را کمک کنيد

من مدتى است وقتى صبحها از خواب بيدار مى شوم و روى تختم دراز كشيده ام، به محض اينكه چشمهايم را مى بندم خواب مى بينم. چشمهايم را باز مى كنم خواب قطع مى شود.

چشمهايم را مى بندم دوباره خواب ادامه پيدا مى كند. در ضمن من مشكل خانوادگى دارم. اصلا در خانه شاد نيستم و به مشكلاتم و راههاى رهايی از آن فكر مى كنم. زير چشمهايم گود و كبود شده است. آيا به دليل فكر و خيال زياد است؟

اينجانب در دو آزمون «مرگ» و «حمايت دوستان» نتايج ضعيفى به دست آوردم. لطفا مرا راهنمايی کنيد که چه بکنم؟

مى خواستم بدانم تست خاصى براى پيداكردن علايق مشترك قبل از ازدواج وجود دارد؟ و اينكه به صورت طبقه بندى شده براى انتخاب همسر موضوعات خاصى براى بررسى وجود دارد؟

با توجه به تواناييها و استعدادم اصلا اراده كافى براى كارهايم ندارم (تنبلي) ولى در حالت اجبار يا فشار نتايجى به مراتب بهتر از همسالان مى گيرم؟!!

من دچار اضطراب و ترس هستم و گاهى اوقا ت علت اضطرابم را نمى فهم. وقتى كه كوچكترين مشكل يا كارى برايم پيش مى آيد به شدت مضطرب مى شوم. دلم مى خواهد كه گريه كنم اما متاسفانه نمى توانم گريه كنم.

گاهی اوقات وقتى مى خواهم كارى انجام دهم مثلا حتى كار خريد ساده روزانه از شدت اضطراب حضور در اجتماع از خريد منصرف مى شوم. بسيار زود رنج هستم. اضطرابم از وقتى كه هوا رو به تاريكى مى رود بيشتر مى شود و حتى دلم نمى خواهد كه شبها بخوابم. ترس هم مشكل ديگر من است. موقعى كه مى خوابم احساس مى كنم كه تمام اشيا جان دارند و به شكل ترسناكى درمى آيند.

ترس ديگرم كه اخيرا خيلى شديد شده است ترس از مرگ است، حتى ديدن مرده و از حضور در قبرستان وحشت دارم. موقعى كه اضطرابم شديد مى شود احساس خفگى مى كنم و دلم مى خواهد خودم را بكشم تا از رنجى كه مى برم نجات پيدا كنم.
لطفا مرا راهنمايى كنيد.

آيا روابط آميزشى (زنا شوئى ميان مرد و همسرش) تاثير منفى بر عملكرد سيستم اعصاب دارد يا خير؟ با توجه به اينكه من مدت دوسال است كه مشكل اضطراب و همچنين حملات پانيك دارم و اكنون تحت دارو درمانى مى باشم. به عبارتى ديگر آيا اين گونه روابط ضعف عصبى و تشديد بيمارى فوق الذكر را به دنبال دارد؟

من در زمينه يافتن همسر مناسب دچار مشکل مى باشم و سالهاست که ايده آل خود را نيافته ام.

من پس از يك سال ازدواج با همسرم هنوز به طور فيزيكى ازدواج نكرده ام و هنوز دختر هستم خواهشمند است به من كمك كنيد. كسى از خانواده ما اين مساله را نمى داند و دكتر به من گفته دچار نوعى فوبيا هستم چون مى ترسم و هنوز نتوانستم به آن عادت كنم.

جگونه مى توان داراى نشاط بيشترى در برقراری ارتباط با ديگران و صحبت كردن با آنها داشته باشم. اين عدم نشاط و بى ميلى براى برقرارى ارتباط با سايرين، در كنار كم حرفى باعث فاصله بيشتر با دوستان و همكاران و حتى خانواده و در نتيجه تشديد ناراحتى مى گردد.

من دوست پسری دارم كه قبلا با خيلى از دختر ها رابطه جنسى داشته است. نمى دانم با او بمانم يا اين رابطه را به هم بزنم. چون نمى دانم كار اشتباهى مى كرده است و آيا در حال حاضر گذشته او به من ربطى دارد. اگر بخواهم با او ازدواج كنم كار اشتباهى است؟

چگونه وسواس فكرى و ترسهای بزرگ را از خود دور كنم؟