اين اصطلاح بطور رسمى نخستين بار در DSM-III در سال ١٩٨٠ به عنوان يک گروه اختلال مشخص روان‌پزشکى کودکان شناخته شد. طبقه‌بندى بعدى (DSM-III-R) فقط يک گروه فرعى براى طبقه کلى اختلال نافذ مربوط به رشد، بنام اختلال اوتيستيک، که اوتيسم خردسالى يا سندرم کانر نيز ناميده می‌شود، منظور کرده است. اين اختلال با خصوصيات بالينى دگرگونى، انحراف، يا تاخير در توجه، درک، واقعيت سنجى، و رشد رفتارهاى اجتماعى، زبانى، و حرکتى مشخص هستند. اختلال اوتيستيک با ناهنجاری‌هاى رفتارى مشخص است و شامل سه گروه عمده ملاک‌هاى تشخيصى مربوط به رشد و رفتار است: ١) اختلال در تعامل متقابل اجتماعى ٢) اختلال در برقرارى رابطه و فعاليت پندارى (imaginative activity) و ٣) مجموعه بسيار محدودى از علائق و فعاليت‌ها.